Από τότε ξεκινάει ένα ταξίδι μέσα από τον αθλητισμό, τις δυσκολίες και τα ευεργετήματά του, τις πίκρες και τις χαρές του, τους κόπους, τις θυσίες αλλά και τα αμέτρητα συναισθήματα και τις υπέροχες στιγμές που μόνο ο πρωταθλητής μπορεί να ζήσει. Οι επιτυχίες πολλές, οι αγώνες εκατοντάδες, τα ταξίδια αμέτρητα, οι προετοιμασίες συνεχ
είς, οι ώρες της μοναξιάς και της κουβέντας με τον εαυτό χιλιάδες, τα συναισθήματα και οι εμπειρίες απερίγραπτα. Μέσα από την πορεία δεκαεπτά χρόνων πρωταθλητισμού με επιτυχίες σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες αυτή που θα μείνει πιο χαραγμένη από όλες στο μυαλό μου είναι η συμμετοχή στην πρώτη μου Ολυμπιάδα στο Σίδνεϋ το 2000. Έχοντας πιάσει το όριο για τους Ολυμπιακός Αγώνες στην Ατλάντα το 1996, αλλά μην καταφέρνοντας τελικά να συμμετέχω εξαιτίας ενός τραυματισμού της τελευταίας στιγμής, η Ολυμπιάδα της Αυστραλίας είναι η ολοκλήρωση των στόχων μου.
Και το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Τον Αύγουστο του 2000 μετά από ένα πολύωρο αεροπορικό ταξίδι φτάνουμε στο Περθ της Αυστραλίας, σαν πρώτο σταθμό προετοιμασίας της Ελληνικής Αποστολής. Τα συναισθήματα ξεχύνονται χειμαρρώδη από το αεροδρόμιο κιόλας και από τη θερμή υποδοχή των Ελλήνων εκεί, όπου μας αγκαλιάζουν και μας φιλάνε σαν να βλέπουν στα πρόσωπα μας και σε αυτό που εκπροσωπούμε όχι μόνο την Ελλάδα που έχουν αφήσει αλλά ποτέ δεν ξεχνούν, αλλά, και όλα εκείνα τα οποία οφείλει ένας αθλητής να πρεσβεύει. Το ήθος, τα ιδεώδη, την περηφάνια, τα ιδανικά, την προσπάθεια και τόσα άλλα.
Οι μέρες περνούν σαν το 24ωρο να έχει αλλάξει όψη και συνήθειες. Κάθε εικόνα μένει ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό και η προσμονή για την είσοδο στο στάδιο γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη καθώς πλησιάζει η στιγμή τις παρέλασης. Και έρχεται η ώρα που η ελληνική ομάδα μπαίνει πρώτη στην τελετή έναρξης για να ξεσηκώσει 110.000 κόσμο που βρίσκεται εκεί. Η ελληνική σημαία κυματίζει μπροστά από όλους, και όλοι γνωρίζουν ότι οι οικοδεσπότες της Αθήνας είναι εκεί τέσσερα χρόνια πριν για να υπερασπιστούν τόσο τους αθλητικούς τους τίτλους και την προσπάθεια τους, αλλά, και να δώσουν το μήνυμα για μια υπέροχη επόμενη Ολυμπιάδα στην Ελλάδα το 2004.
Οι επιτυχίες από τους Έλληνες αθλητές είναι αρκετές και όλοι περιμένουν και τα αγωνίσματα του στίβου, ο οποίος παραμένει ο βασιλιάς, για να πανηγυρίσουν και άλλα μετάλλια. Αγωνίζομαι τις τελευταίες ημέρες και δεν βλέπω την ώρα να τρέξω στη μικρή σκυταλοδρομία και να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό. Δεν ξέρω γιατί έχω αυτή την έξαψη. Από μικρή έχω λάβει μέρος σε δεκάδες ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα αλλά τούτη η διοργάνωση είναι σαν να σου χαρίζουν τον κόσμο όλο.
Με μια φανταστική κούρσα τόσο δική μου όσο και των υπόλοιπων κοριτσιών περνάμε στα ημιτελικά άνετα και ονειρευόμαστε την είσοδο μας στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων, η οποία φαίνεται να μην είναι άπιαστο όνειρο. Αντίθετα, όλα δείχνουν ότι θα είμαστε εκεί. Ωστόσο, τα πράγματα στον αθλητισμό πολλές φορές δεν λειτουργούν όπως τα θέλουμε και τελικά κατατασσόμαστε στη 13η θέση του κόσμου. Τα συναισθήματα τόσο ανάμεικτα. Από τη μια μεριά η απογοήτευση για την μη είσοδο στον τελικό του αγωνίσματος και από την άλλη όλο αυτό το μεγαλείο που δεν σε αφήνει να στεναχωρηθείς για αρκετή ώρα, αλλά, να σκεφτείς «πόσο ευλογημένος και τυχερός είμαι που ζω όλο αυτό».
Σχετικά άρθρα
